Over mij
Mijn naam is Lisalotte, geboren en getogen in het prachtige Zeeland. Al zolang ik een pen kan vast houden, schrijf ik. Waar woorden voor velen vaak lastig te vinden zijn, komen ze bij mij als vanzelf.
Juist daarom heb ik besloten mijn woorden te delen, en anderen te helpen bij het vinden van de juiste tekst. Of het nu gaat om een gedicht, toespraak, geloften of woorden voor op een kaart - ik wil taal toegankelijk maken voor iedereen. Rijk of arm, ieder is welkom.
Daarom werk ik met een vrije gift.
In 2019 verloor ik mijn man, hij was slechts 34 jaar. Mijn man....zijn dood, is het enige onderwerp waar ik zelf moeilijk over kan schrijven. Maar juist daarom wil ik er voor anderen zijn: om te ontlasten, te ontroeren en woorden te geven op de momenten dat ze het hardst nodig zijn.
Woorden die raken, woorden die blijven.
Dat is Verwoordt door Lisalotte
Portfolio Uitvaart
Toespraak voor Oma, voorgedragen door een kleinzoon.
Lieve familie en vrienden,
Vandaag nemen we afscheid van oma, en eerlijk is eerlijk: Oma was... hoe zullen we het netjes zeggen.. een vrouw met karakter. Ze had haar eigen manier van doen. Streng. Vastberaden. En je mocht bij haar vooral nergens aanzitten. Als kind voelde het soms alsof je in een porselein winkel liep met overal onzichtbare bordjes:" afblijven!" Oma was iemand die wist wat ze wilde, en misschien nog sterker dan: wat ze niet wilde. En dat liet ze merken. Niet met zachte woorden maar vaak recht voor z'n raap, Dat maakte haar soms wat zuur - maar ook onvergetelijk.
Dat opa al die jaren bij haar bleef, dat is misschien nog wel haar grootste prestatie. Of eigenlijk: hun grootste prestatie samen. want ondanks alles bleven ze bij elkaar. En dat verdiend ook respect. En een glimlach. Toch moeten we ook zeggen: achter die stugge buitenkant zat iemand die - hoe moeilijk ze dat soms ook liet zien - toch van haar gezin hield. Ze deed dat niet met knuffels of lieve woordjes maar op haar manier. En dat was soms even zoeken maar het was er wel.
En eerlijk, het zorgde ook vaak voor mooie verhalen. Want wie van ons heeft er niet een herinnering aan Oma's strakke blik? En je als kleinkind trots was als Oma jou wel een beetje goed keurde.
Het was niet altijd makkelijk, maar laten we eerlijk zijn: makkelijk is ook saai. Oma was uniek. Ze was iemand die je niet snel vergat. Iemand waar je met een glimlach aan terug denkt.
Oma is nu overleden. En hoe we haar herinneren of hebben ervaren - ze hoort bij ons verhaal. Vandaag denken we terug en herinneren haar niet alleen met tranen maar ook met een lach. Een lach om hoe ze was, om wie ze bleef, en om hoe ze ons allemaal toch gevormd heeft.
Rust zacht oma, geef opa maar een por daarboven.
©2025Verwoordt door Lisalotte
Gedicht voor Fay voorgedragen door papa.
Je naam fluistert in de wind, je ziel weerspiegelt in het licht. In ieder sprankje zonnestraal, zien wij weer even jouw gezicht.
Je voeten lieten geen sporen achter, maar je hebt onze wereld veranderd. Want liefde, puur en onvoorwaardelijk, werd groter door een kind zo teder en verlangd.
We laten je los, maar nooit echt gaan, want liefde reist voorbij de tijd. Een kind dat stil werd geboren, blijft voor altijd onze eeuwigheid.
©2025 Verwoordt door Lisalotte
Gedicht voor Bas, voorgedragen door de begrafenisondernemer.
Daar, waar Zeeland de zee kust, waar de golven fluisteren tegen het zand, is een naam die altijd blijft bestaan: Bas.
Slechts achtentwintig zomers jong, maar zijn hart leefde duizend levens. Ondernemend, altijd onderweg, met de motor als zijn vrijheid, zijn lach als herkenning, zijn trouw als een kompas.
Zijn ouders hebben hem niet meer kunnen zien,
de tijd was hen ontnomen, zoals de zon soms te vroeg weg zakt achter de horizon. Toch dragen zij zijn warmte , in iedere traan, in ieder stil gebed, in ieder licht dat breekt door de wolken.
Bas werd vader, Ferry een jongen. Een jongetje van één, vernoemd naar opa, als cirkel van liefde die nooit wordt doorbroken. En kind oneindig waardenvol, vol toekomst die wordt gedragen door herinnering en kracht.
Voor Magdalena, zijn geliefde, was hij thuis, reisgenoot, en vader naast haar zijde. Samen zagen zij de wereld, samen zagen zij hun alles: hun zoon.
Wie Bas kende, kende zijn hart. Een vriend voor vele, een steunpilaar, een jongen die voor iedereen klaar stond. Zijn gemeenschap hield van hem, zoals de zee houdt van haar eilanden. Zijn naam klinkt door in lachende stemmen, in het zachte geroezemoes van vrienden die hem nooit zullen vergeten.
Elke zonsondergang zocht hij, alsof hij wist dat daarin iets eeuwigs schuilde. De laatste zonsondergang zag hij, en in dat licht, in dat zachte vallen van de dag, ging hij heen.
Zijn vader, zijn moeder, zijn twee zusjes... ze dragen hem mee, als oudste zoon, als broer, als het lichtpunt dat hun leven kleurde. Hun verdriet is diep, maar hun liefde nog dieper. En wanneer de golven ruisen, wanneer de lucht rood kleurt in de avond, dan spreekt de hemel fluisterend:
Bas is hier. In Ferry's ogen. In Magdalena's hart. In de kracht van zijn ouders. In de liefde van zijn zusjes. In vriendschappen die eeuwig blijven.
Want Bas leefde zoals de zon: warm en onmisbaar. En al is hij te vroeg onder gegaan, zijn gloed blijft, zijn licht sterft niet.
©2025 Verwoordt door Lisalotte
Gedicht voor Jan, voorgedragen door zijn zoon.
Zijn leven lang boer, met hart voor land en vee, met liefde voor gezin, met trouw en met geduld.
Wat hij zaaide in geloof, oogst God in eeuwigheid. De goede Herder leidt hem nu naar de groene weiden, waar vrede is.
"Het wordt gezaaid in oneer, het wordt opgewekt in heerlijkheid; het word gezaaid in zwakheid, het wordt opgewekt in kracht.' -
Korintiërs 15:43 (HSV)
©2025 Verwoordt door Lisalotte
Gedicht voor Anna, voorgedragen door de Dominee.
In stille tranen dragen wij u, naar de rust die god belooft. Het leven hier is volbracht, maar zijn liefde blijft, sterker dan de dood.
"De Heer is mijn herder, mij ontbreekt niets." Zelfs in het dal van duisternis leidt hij haar zacht, met staf en stok, tot eeuwig licht.
Wij vertrouwen haar toe aan Gods genadehand, waar geen pijn meer is, waar vrede woont. Tot wij haar ook ontmoeten, in het beloofde land.
©2025 Verwoordt door Lisalotte
Gedicht voor Eline, voorgedragen door haar man.
Als jonge meid een losbol, vrij, het leven danste om haar heen, zij lachte blij. Later, deftig, een dame, statig en mooi, maar altijd een hart dat warmte strooit.
Ze zat graag met kaarten, spelletjes klein, al ging het om drie euro - dat mocht er zijn. Want winnen was heerlijk, het gaf haar glans, een sprankje plezier, een vrolijke kans.
De laatste maanden, zo zwaar en broos, werd het leven intenser, rijk en groot. Een reis naar Suriname, de lucht in gegaan, in een ballon, in een helikopter, ze durfde de hemel al even aan.
Sushi proeven, wandelen, praten bij maanlicht, over leven, de dood, en Gods vergezicht. Ze was niet bang, ze wist heel goed: na dit bestaan wacht nog altijd iets goeds.
Haar geloof was sterk, haar ziel gerust, ze vertrouwde op God, op liefde op rust. En dan op vijftien Januari, stil en sereen, is Eline gegaan, maar nooit alleen.
Want in ons hart blijft haar lach bestaan, haar ogen, haar warmte, haar liefde voortaan. Ze leeft in herinnering, in geloof, in gebed, een vrouw die in ons allen haar sporen naliet.
©2025 Verwoordt door Lisalotte